آیه های طبیعت به روایت سهراب

باید از او بسیار گفت و بارها و بارها نوشت، چرا که در روزگار حیاتش همه به خود مشغول بودند و قدرش را نمی دانستند. اگرچه او از بازترین پنجره با مردم زمانش سخن می گفت، اما حرفی از جنس زمان نمی شنید و زبانش را نمی شناختند. از این رو پیام او در مسیر کج فهمی افتاد و اغلب تحریف شد. بعدها بود که دانستیم از نا مهربانی ها، شیشۀ نازک تنهایی اش ترک بر می داشت و دلگیر از انسان های دور و برش که کمترین وزش همدردی میان خود و آن ها احساس نمی کرد؛ بیش تر و بیش تر در تنهایی اش فرو می رفت و چه تنهایی بی در و پیکری. سهراب پر از نور و دار و درخت بود. پر از راه، پل، رود، موج، اما درون تنهایی داشت. می گفت که در تنهایی بزرگش سایه نارونی تا ابدیت جاری است. او که در لخت ترین موسم بی چهچهه سال تشنه زمزمه بود بر می خاست، رنگ بر می داشت تا بر تنهایی خود نقشه مرغی بکشد. اینک اما زمان دیگری است و زمانه دیگر گونه ای. این روزها همه جا صحبت از این است که به رغم جنگ ها، فقر، بیکاری و آلودگی محیط زیست و صدها علامت دیگر، که جهل آدمی در روزگار ما را گواهی می دهد، از دیگر سو، نور حقیقت فروزان تر از همیشه از پس ابرهای تیرۀ نادانی بر دل آدمیان بیشماری می تابد و نوید می دهد که شعور و آگاهی جمعی به گُل نشسته و آن رازی که عرفا از آن سخن می گفتند، سر رفته است. این عارف بزرگ از وسعت تشکیل برگ ها می گفت. از یک ارتباط گم شدۀ پاک. سپهری برای رسالتش نه تنها از واژه ها مدد می گرفت، بلکه از رنگ ها در نقاشی اش نیز بهره می جست و به یک جا به جایی در سطح شعور و آگاهی آدمی دل بسته بود.